De V van...

Op de thuiswerkmamas-site worden in de rubriek 'Werken' tal van V's genoemd waar je als ondernemer mee te maken krijgt volgens Karen Romme en Astrid Jansen:
De V van vrijheid. De V van voldoening. De V van verantwoordelijkheid. De V van variatie. De V van de villa in Frankrijk. De V van voelen. De v van vertrouwen.

Op die villa in Frankrijk na (allicht voorbehouden aan financieel wat succesvollere ondernemers) herken ik daar veel in. Jammer genoeg kamp ik in mijn privé-leven met een andere, tamelijk hardnekkige V, de V van verslaving. Jaren geleden kon ik geen maat houden met drank (one is too many, a thousand are not enough..). Gelukkig wist ik van die verslaving af te komen, gemotiveerd door de zorg voor mijn zoon Thomas. Hij heeft het recht op een moeder die zichzelf in de hand kan houden of op zn minst op een moeder zonder kater. Nu ben ik verslaafd aan ...zonnebloempitten. Vrienden glimlachen hier dikwijls om en zeggen vergoeilijkend 'ach, hoeveel kwaad kan dat?'. Lief natuurlijk maar ze hebben, vrees ik, ongelijk. Wat Martin Bril over alcohol zei beaam ik volledig: 'de alcohol is niet erg, het is de verslaving die erg is.'
Wel is verslaving een onderwerp dat me intrigeert. Niet alleen bij mezelf uiteraard, maar ook bij anderen. Het maakt onvoorstelbaar veel stuk. En waar komt het vandaan? Is het, zoals men wel leest, iets dat in je genen zit en waarvoor de een veel meer aanleg heeft dan de ander? Of is het gebrek aan eigenliefde, gebrek aan een gezonde identiteit? De ene uitleg lijkt me weinig compatibel met de andere (of zou gebrek aan eigenliefde ook al biologisch bepaald zijn? Dat kan ik me nauwelijks voorstellen...) maar toch lijken ze me allebei even plausibel. Ingewikkeld. De Amerikaanse schrijver Scott Fitzgerald meent dat echt intelligente mensen in staat zijn om twee aan elkaar tegen gestelde gedachten tegelijkertijd ruimte te geven. Oei, een echt intelligent mens ben ik dus ook al niet. Een mens zou van minder een identiteitsstoornis krijgen.